Un cordiale saluto ai lettori amanti della poesia. La poesia di questa settimana dal  titolo: Ammore.. Ammore…, è un dialogo tra l’uomo e l’Amore, l’amore personificato come entità divina dove il protagonista fa delle considerazioni e pone alcune domande all’ Amore. Sempre tratta dalla mia raccolta “Penziere d’ammore”. Spero sia di vostro gradimento e vi auguro un buon fine settimana.

Mario Longobardi

Ammore… Ammore…

Vulesse parlà cu’ te ‘e tanta cose,

vulesse ca’ tu…

‘mbè tu me dicisse ogni cosa.

Ammore… ammore.

 

No  pecchè song’ curiuso

ma sule pecchè

quanne stonghe ‘nzieme a te,

ll’ati cose nun contano  pe’ me.

Ammore… ammore.

 

Tu si comme ‘o viento,

a vvote passe vicino…

a vvote passe luntane e tienemente,

a vvote po’ m’abbracce teneramente.

Ammore… ammore.

 

‘O ssaccio ca’ comm’ ‘o viento

nun te può fermà,

pecchè sempe gioia nun può dà,

po’ capità ca’ a vvote, ‘o core,

pe’ capì ‘o valore ca’ tu tiene,

primme t’adda perdere

e po’  t’adda truvà.

Ammore… ammore.
 

Ma  è overo, c’arrivate ‘a ‘na cert’ora

‘o core cchiù nun s’annammora?

Ammore… ammore.

 

 

Ma po’ comme se vede

l’età ca’ tène ‘o core ?

Je crede ca’ ‘a quanne nasce

fino a quanne more …

tene sempe ‘a stessa età,

l’età è ll’ammore.

Ammore… ammore.

 

Pecchè si è ‘nnammurate…

pure l’urdemo battito è

‘nu palpito d’ammore.

Ammore … ammore.

 

Je nun me faccio capace

e tu ‘o ssaje ca’ so tenace

ma   ancora mo’ ca’

so’ arrivate

quase ‘a fine, ‘e chella ca’ è

stata ‘a vita mia…

je sto alluccà…

ammore… ammore mio.

 

 

www.facebook.com/mario.longobardi.7121

email: mario.longobardi1963@gmail.com